Just a spoonful of sugar helps the medicine go down

by fleshmachine / ego te provoco 2009

sugarspoon – PDF

In de afgelopen twee maanden is de counterinsurgency strategie van de Griekse staat een nieuwe fase ingegaan. Als we het hebben over counterinsurgency en niet over repressie, is dat omdat het eerste niet zozeer een militaire interventie is, maar een politieke en sociale techniek om instemming, angst en verslagenheid te produceren. Ze doelt niet op de onmiddellijke vernietiging van de opstandelingen, maar op hun verwijdering uit hun leefruimte: het conceptuele, affectieve en culturele vlak van de opstand. Dit is een preventieve strategie wiens doelwit de weelde aan mogelijkheden is die uit de opstand ontsprongen zijn. Het is ‘low intensity warfare ‘, een politiek-psychologische oorlogsvoering omdat ze de afbreuk van de politieke, sociale en psychologische consistentie tot doel heeft. Het centrale principe van de counterinsurgency is om aan de ene kant “harten en geesten” te winnen en aan de andere kant “de vissen niet uit de zee te halen, maar de zee waarin de opstandelingen zwemmen te laten opdrogen”.

Tien dolksteken voor de politiek

De politiek is de kunst van het verdelen. Daar waar het leven zijn volheid heeft verloren, waar het denken en het handelen van individuen werd uit elkaar gehaald, gecatalogiseerd en opgesloten in gescheiden ruimtes, daar begint de politiek. Terwijl ze bepaalde activiteiten van individuen (de discussie, het conflict, de gemeenschappelijke beslissing, de overeenkomst) verwijdert in een eigen zone die ze beweert te besturen, overtuigd van haar onafhankelijkheid, is de politiek tegelijkertijd een onderscheid tussen de onderscheiden en een hiërarchisch beheer van de afscheiding.

Met getrokken dolken tegenover het Bestaande, haar verdedigers en haar valse critici

I

Iedereen kan een eind maken aan het woelen in de slavernij van het ongekende en – door het aanbod van lege woorden te weigeren – met getrokken dolken tegenover het leven staan.

C. Michelstaedter

Het leven is niets meer dan een onophoudelijke zoektocht naar iets om je aan vast te klampen. Je staat ’s ochtends op en vindt jezelf enkele uren later in bed terug, als een zielige pendelaar tussen een gebrek aan verlangen en vermoeidheid. De tijd gaat voorbij en spoort ons minder en minder aan. Sociale verplichtingen breken ons de ruggengraat niet langer omdat we gewoon geworden zijn om ze overal met ons mee te dragen. We gehoorzamen zonder de moeite te doen ‘ja’ te zeggen. De dood wordt betaald met het leven, schreef de dichter vanuit een ander loopgraaf.

De anarchistische spanning

Alfredo M. Bonanno

Ik voel me altijd lastig wanneer ik moet praten en zeker wanneer ik moet beginnen. Dat gevoel wordt alleen maar groter in het geval van wat we ten onrechte lezingen noemen. Soms probeert iemand het op een bescheiden manier te camoufleren door ze lezingen-debatten te noemen. Uiteindelijk blijft het een kwestie van iemand die uit het niets opduikt, die misschien wel van een andere generatie is alsof die hij vanuit het verleden komt binnengeregend. Iemand die in dit klaslokaal komt om te praten en eigenaardig genoeg, zelf gevaarlijk, lijkt op diegenen die met heel andere bedoelingen op jullie hersenen inbeuken. Maar als je zorgvuldig luistert, zal je ontdekken dat er voorbij het uiterlijk een aanzienlijk verschil is met de concepten waarover ik het ga hebben.

Over een aantal oude en nieuwe kwesties die anarchisten aangaan, en hen niet alleen

Ik ben zeker niet geweldloos. Tegelijkertijd versta ik diegenen die geweld haten tot op het punt dat ze het uit hun leven willen bannen; dat ze nooit zouden doden, dat ze nooit geweld zouden gebruiken om van zich te laten horen. Ik versta diegenen die omwille van hun eigen karakter en aanleg verkiezen geen toevlucht te nemen tot geweld. Maar ik kan dat alleen begrijpen als het een kwestie van individuele keuze is. Wanneer geweldloosheid voorgesteld wordt als een strijdmethode, als een weg die gevolgd moet worden; wanneer individuele ethiek een moreel en collectief project wordt; dan lijkt het me absolute onzin die alleen maar nuttig is als verantwoording voor een gebrek aan actie. Dan wordt het een obstakel voor diegenen die rebelleren, een absolute waarde die aan de zwakkeren opgelegd wordt om aan de sterkeren toe te laten hen comfortabeler te vergeten. Aan de rand van de afgrond, met een wereld die alsmaar gladder wordt en onder vijandelijk vuur ligt, kan een uitnodiging om alleen beleefde manieren te gebruiken alleen maar daarop lijken. Doe wat je wil maar preek niet tegen mij.